Αγαπάω πολλά από τα παιδικά βιβλία που έχουμε στο σπίτι. Άλλα γιατί έκαναν πολλή εντύπωση στη μικρή μου και χάρηκα με τη χαρά της, άλλα γιατί η εικονογράφηση ήταν ονειρική, άλλα γιατί μέσα από αυτά ο συγγραφέας πετύχαινε να περάσει δύσκολα μηνύματα με έναν φυσικό και αβίαστο τρόπο στα παιδιά. Επίσης αγαπώ και μερικά παιδικά βιβλία που ουσιαστικά έχουν γραφτεί για γονείς. Αν με ρωτήσεις, μπορεί να μη μπορώ να σου πω ποιο είναι το πιο αγαπημένο μου βιβλίο, γιατί έχω πολλά. Όμως το βιβλίο που αγοράζω συνέχεια για δώρο σε παιδιά (και γονείς) φίλων και αυτό που συστήνω, όταν με ρωτάνε για βιβλίο σχετικά με τα συναισθήματα, είναι το βιβλίο "Το κουνελάκι άκουγε" των εκδόσεων Διόπτρα (και όχι δεν έχω καμία συνεργασία με τον εκδοτικό οίκο).
Το κουνελάκι άκουγε. Εμείς;
Αν το ανοίξεις και το διαβάσεις στα πεταχτά, μπορεί και να χάσεις το νόημά του. Σίγουρα θα πεις ότι έχει όμορφη εικονογράφηση, αλλά μπορεί να μην καταλάβεις ακριβώς τι κρύβεται πίσω από την ιστορία. Αν όμως το διαβάσεις με την απαιτούμενη προσοχή θα συνειδητοποιήσεις ότι το βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου είναι ένα διαμάντι.
Δε νομίζω ότι έχει γραφτεί ποτέ ξανά ένα τόσο εύγλωττο βιβλίο για τα στάδια του πένθους, τη ματαίωση και την ενσυναίσθηση. Κατά τη γνώμη μου, ο τρόπος με τον οποίο περιγράφεται, είναι ιδιοφυής. Τόσο απλός και κατανοητός για τα παιδιά, χωρίς να πρέπει καν να το περιγράψει, ο τρόπος με τον οποίο το κουνελάκι βοηθάει τον Άλκη να εκφράσει τα συναισθήματά του, δίνει το καλύτερο μάθημα στους αναγνώστες του βιβλίου!
Ο Άλκης βρίσκεται αναπάντεχα μπροστά σε μία απώλεια. Γκρεμίστηκε μέσα σε μία στιγμή, από αιτίες που ο ίδιος δε μπορούσε να ελέγξει, ο πύργος που έφτιαχνε με μεγάλη αφοσίωση για πολλές ώρες. Ο Άλκης στενoχωριέται πολύ! Τότε έρχονται να τον βοηθήσουν διάφορα ζώα λέγοντάς του τι να κάνει. Όλα νομίζουν ότι ξέρουν τι χρειάζεται ο Άλκης. Να μιλήσουμε, του λέει η κότα. Αλλά ο Άλκης δε θέλει να μιλήσει. Να φωνάξουμε θυμωμένα, του λέει ο αρκούδος. Αλλά ο Άλκης δε θέλει να φωνάξει. Να θυμηθούμε, του λέει ο ελέφαντας. Αλλά ο Άλκης δε θέλει να θυμηθεί. Έτσι τα ζώα φεύγουν ένα ένα.
Μόνο το κουνελάκι δεν του λέει τίποτα και απλά πάει κοντά του και τον ακούει. Γιατί ο Άλκης θέλει κάποιον να τον ακούσει, να τον πάρει μία αγκαλιά, να είναι απλά δίπλα του. Ο Άλκης θέλει χρόνο να επεξεργαστεί την απώλεια του πύργου και θέλει να νιώσει ασφάλεια δίπλα σε κάποιον. Και μόνο όταν περάσει από όλα τα στάδια της απώλειας, είναι πια έτοιμος να ξαναχτίσει τον πύργο του μαζί με το κουνελάκι, που έχει μείνει στο πλάι του σε όλη τη διαδικασία.
Το κουνελάκι άκουγε. Εμείς;
Για σκεφτείτε λίγο τι κάνετε εσείς, όταν κάποιος δίπλα σας είναι στενοχωρημένος. Μήπως πολλές φορές δεν έχουμε έρθει όλοι στη θέση των ζώων που πλησιάζουν τον Άλκη; Δεν έχουμε προσπαθήσει να κάνουμε τους δικούς μας ανθρώπους να νιώσουν καλύτερα, προσπαθώντας να τους κάνουμε να μιλήσουν, να γελάσουν ή να φωνάξουν και να θυμώσουν, πριν να είναι έτοιμοι να το κάνουν; Και πόσες φορές δεν έχουμε φύγει από κοντά τους λίγο τσαντισμένοι που "δεν μας άκουσαν" και δεν έκαναν αυτό που τους είπαμε να κάνουν; Μήπως γιατί αυτό έχουμε δει και εμείς να γίνεται; Δεν υπάρχει καμία είδους "εκπαίδευση για το πένθος". Δεν μας έχει πει ποτέ κανείς πώς να χειριστούμε μία τόσο αμήχανη κατάσταση. Αυτό το βιβλίο κάνει αυτό ακριβώς. Μας δείχνει τον τρόπο να είμαστε δίπλα σε κάποιον που πονάει λόγω μίας απώλειας, μας δείχνει τον τρόπο να βάλουμε στην άκρη το εγώ μας και αυτό που εμείς νομίζουμε ότι χρειάζεται αυτός που είναι δίπλα μας και μας λέει ότι πρέπει να τον ακούσουμε! Να τον αφήσουμε να μας δείξει ο ίδιος τι θέλει.
Έχει πάρα πολλές εφαρμογές και ακόμα περισσότερες προεκτάσεις αυτό το βιβλίο. Από τις πιο συγκλονιστικές για ένα παιδί, όπως είναι η απώλεια ενός προσώπου, μέχρι τις κάπως πιο εύκολα διαχειρίσιμες, όπως είναι η ματαίωση λόγω της απώλειας ενός παγωτού που έπεσε στο πάτωμα. Ειδικά για ένα μικρότερο παιδί που τώρα ξεκινάει να μαθαίνει τα συναισθήματά του, το να είμαστε απλά δίπλα του και να ακούμε είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε. Η ενεργητική ακρόαση δείχνει στον ομιλητή ότι νοιαζόμαστε για αυτόν, ότι είναι σημαντικός για εμάς! Αυτό χρειάζεται και ένα παιδί που πενθεί μία απώλεια. Ενσυναίσθηση, ακρόαση, αγάπη.
Από ότι διάβασα η Doerrfeld είχε ένα φίλο που έχασε τον αδερφό του και έβρισκε παρηγοριά σε μία φάρμα με κουνελάκια όπου είχε ησυχία. Όταν αργότερα κάποια φιλικά της ζευγάρια έχασαν τα παιδιά τους, εμπνεύστηκε το βιβλίο, όταν θυμήθηκε την ιστορία του φίλου της.
Η Doerrfeld έγραψε ένα βιβλίο που οδηγεί μικρούς και μεγάλους μέσα από το ναρκοπέδιο του πένθους με ναρκαλιευτή την ενσυναίσθηση. Το κουνελάκι άκουγε. Εμείς;
