Την ξέρεις την έκφραση "παιδιά και σκυλιά", σωστά; Εγώ, σαν παιδί, δεν κατάφερα ποτέ να υιοθετηθώ από σκύλο. Όσο κι αν το ήθελα. Όσους υποψήφιους σκύλους κι αν έδινα ως επιλογή στους γονείς μου. Σχεδόν έναν κάθε μέρα και δύο τα σαββατοκύριακα που ήμασταν στο εξοχικό. Μία φορά βρέθηκα πολύ κοντά στο όνειρό μου, με ένα πανέμορφο Ιρλανδικό σέτερ, τον Χάνιμπαλ. Ο Χάνιμπαλ ήρθε μία μέρα στο εξοχικό, με πήρε αγκαλιά και μετά ξάπλωσε μπροστά στο τζάκι και πήρε έναν υπνάκο. Όταν φύγαμε, μπήκε μόνος του στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και απόλαυσε τη διαδρομή μέχρι την Αθήνα. Ήμουν επιτέλους ο άνθρωπος ενός σκύλου!
Όμως, δεν υπολόγισα τους γείτονες που, δικαίως, διαμαρτυρήθηκαν για τα γαβγίσματα, καθώς ο Χάνιμπαλ πέρασε τη νύχτα στην αυλή και όχι στο κρεβάτι μου, όπως έπρεπε. Εγώ να δεις διαμαρτυρίες! Αλλά ο Χάνιμπαλ δεν υιοθέτησε τους γονείς μου και έτσι έπρεπε να φύγει. Ευτυχώς, στο σπίτι που πήγε, αγαπήθηκε πολύ.
Αυτή η ιστορία δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο θεωρώ ότι το βιβλίο της Άννας Βερροιοπούλου, «Λίλυ και Λούσυ», είναι ένα από τα ομορφότερα βιβλία που έχουν γραφτεί για την αγάπη μεταξύ των παιδιών και των σκυλιών. Η Λίλυ ψάχνει ένα φιλικό χέρι και βρίσκει μία πατούσα. Την πατούσα της Λούσυ που θα τη συντροφεύει καθημερινά και θα τη βοηθήσει να επισκευάσει τη ζημιά που έπαθε το χωριό της από τη νεροποντή.
Με απλές εκφράσεις και πανέμορφη εικονογράφηση από τη Mariana Villanueva Segovia, το βιβλίο βάζει τα παιδιά μέσα στον υπέροχο κόσμο της αγάπης για το περιβάλλον και τα ζώα και την ιδιαίτερη σχέση που μπορεί να αναπτύξει ο άνθρωπος με τον σκύλο.
Το βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μικρή Σελήνη, αποτελεί μία άριστη αφορμή για να συζητήσει κανείς με τα παιδιά την ευθύνη της συγκατοίκησης με ένα ζώο και την έννοια της εγκατάλειψης. Ειδικά μετά τα πρόσφατα γεγονότα βασανισμού ζώων από παιδιά που έρχονται στη δημοσιότητα, είναι ολοφάνερη η ανάγκη για τέτοια βιβλία και τις συζητήσεις που προκαλούν.
Εγώ τελικά δεν υιοθετήθηκα από σκύλο αλλά από γάτες και χελώνες. Πλέον συγκατοικούμε με τον Μικρούλη, τον Χόνου και την Λούλου (Honolulu σημαίνει χελώνα στα χαβανέζικα), αλλά το Φρατζολάκι ζητάει επίμονα εδώ και καιρό ένα σκυλάκι. Η ανάγνωση του βιβλίου αναζωπύρωσε την επιθυμία της, αλλά εγώ γνωρίζω ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις ενός σκυλιού, τουλάχιστον όχι τώρα.
Αυτό όμως δε θα έπρεπε να μας σταματάει από το να κάνουμε κάτι για τα αδέσποτα σκυλιά. Πριν μερικά χρόνια, τότε που ήμουν κι εγώ από αυτούς που έλεγαν «παιδιά και σκυλιά δεν έχω», περάσαμε ένα Κυριακάτικο πρωινό στον Φιλοζωικό σωματείο Νίκαιας - Κερατσινίου με τον καλό μου. Εκεί, βγάλαμε βόλτα τα σκυλιά που φιλοξενεί ο σύλλογος, κάτι που εμείς ευχαριστηθήκαμε δεόντως, το ίδιο φαντάζομαι κι εκείνα.
Δείτε εδώ και εδώ πώς μπορείτε να βοηθήσετε και κάντε και μία αναζήτηση στην τοπική σας φιλοζωική εταιρεία. Ακόμα κι αν δεν μπορείτε να υιοθετήσετε ένα ζώο, μπορείτε να το βγάλετε μία βόλτα ή να προσφέρετε άλλες εθελοντικές εργασίες, μαζί με τα παιδιά σας.
